Het was al een wat langer levende wens maar eerst moest de gevel gereinigd en de daklijst geschilderd. Vervolgens werden er nieuwe ramen – met dubbele beglazing – geplaatst maar toen was het moment daar: voorlopig geen steigers, ladders, trappen en werkmanschoenen dus tijd voor het leggen van sedum. Dat kan trouwens wel tegen een stootje maar niet als het net gelegd is en nog moet wortelen.
Via de website van Samen Duurzaam Zeist kwamen we bij Verdi tuinen uit als leverancier. Ons dak bleek geschikt, We kozen voor rollen en zelf leggen. Martin van Hell van Verdi Tuinen adviseerde een extra laag daktuinsubstraat aan te brengen: niet noodzakelijk maar wel beter voor de plantjes. Zeker op de wat langere termijn. Oké. Doen we.
Dinsdag werd het materiaal geleverd. Rond half drie was alles compleet en konden we aan de slag. Het garagedak lag vol in de zon dus dat het een warm klusje zou worden, hadden we verwacht. Maar het heeft ons al met al heel wat zweetdruppels gekost. Niet zo zeer het leggen zelf maar alles moest wel via de ladder naar het dak gesjouwd en vooral de sedumrollen waren “killing”.
Zo ziet je dak er dan uit.
Eerst de drainage aangebracht. Een grote rol die we op maat moesten maken. Wat onhandig vanwege het formaat maar het knippen ging goed. Bij het leggen hielden we aan alle kanten een rand van ca. 10 cm vrij. Dat zou later worden opgevuld met speciaal dakgrind, bedoeld voor een goede afwatering. Dakgrind is vrij grof, heeft rondere vormen dan gewoon tuingrind en daarmee is de kans op beschadiging van je bitumen dak eigenlijk nihil. Trouwens ook omdat het strookje zo smal is dat je er nauwelijks op kunt lopen.
Toen begon het echte werk: het leggen van de gn. Green rolls. Deze laag is qua uiterlijk het beste te vergelijken met de bekende glaswol isolatiedekens. Het is licht en jeukt net als glaswol op je huid. Gelukkig zaten de rollen in plastic verpakt want we moesten ze stuk voor stuk via de ladder omhoog brengen. Het gewicht viel mee maar ze kunnen – als ze eenmaal liggen - best zwaar worden: ze vangen regen op en vormen zo het waterreservoir voor de plantjes.
Op maat knippen was “een eitje”. Het was wel een rare gewaarwording om over je dak te lopen en het te voelen veren. De mat die we aanbrachten, is zo’n 4 cm hoog en vormt de bodem waar de sedumplantjes op gaan groeien.
Op de foto liggen de zakken met substraat al klaar. Een zak per vierkante meter.
We waren toen overigens al aan onze derde limonadepauze toe want het was goed heet op het dak.
Substraat breng je als een dun laagje aan, egaal verspreid over de matten. Eerst globaal met de hand en daarna nog even met de bezem om het overal goed en even dik te krijgen. We vonden het handig om ook alvast wat grind in de randen rondom te strooien: dat zorgde ervoor dat er niet te veel substraat naast de deken in het gootje viel. Want daar heeft het in ieder geval geen functie: het is in ieder geval niet de bedoeling dat daar iets gaat groeien.
Toen kwamen we eindelijk bij waar het ons om begonnen was: de rollen met sedumplanten. Het bleek een hele kunst om ze rol voor rol boven op het dak te krijgen. En behoorlijk zwaar. Eerder was Martin al een kijkje komen nemen om te zien of het ons allemaal lukte. Toen we een opmerking over het gewicht van de sedumrollen maakte, troostte hij ons “met het droge weer zijn de rollen vrij licht: met regen zijn ze 2 keer zo zwaar”. Dat zal zo zijn maar wij hadden na zo’n beetje elke rol toch een limonadepauze nodig.
We waren aangenaam verrast door de kwaliteit en variatie van de sedummatten. Mooi vol begroeid, de plantjes nog wel een beetje plat van het opgerold zijn maar dat kwam goed uit. Om het goed te leggen, moesten we er overheen lopen en we hebben op onze knietjes de naden goed tegen elkaar aan gelegd. Sedum kan dat allemaal hebben.
De eerste sproeibeurt
Eigenlijk was het op maat knippen nog het moeilijkste. De matten waarop de plantjes zijn geteeld, zijn stevig en het sedum was al goed geworteld en gehecht. Daar had onze graskantjesknipschaar moeite mee. Hulp van een scherp mes was dan ook meer dan welkom.Toen alles lag, waren we nog niet klaar. De planten hadden ook dorst, net als wij. Na ruim dag opgerold te hebben gelegen was water wel een eerste vereiste om het naar het zin te krijgen op ons dak. Die sproeibeurt hebben we een paar keer herhaald in afwachting van het moment dat de regen die taak van ons overnam.
Het resultaat is alle moeite meer dan waard. De eerste avond waren we moe en tevreden. Maar elke dag worden we enthousiaster: je kunt de plantjes bijna zien groeien en de eerste bloemen zijn in beeld. De bijen en andere insecten zullen ons wel dankbaar zijn: met zo’n lopend buffet dat nooit op raakt, kan de zomer niet meer stuk.
